کد مطلب:109108 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122

خطبه 186-در ستایش خدا و پیامبر












[صفحه 134]

خطبه الاستفتاح ستایش خدائی را سزاست كه آشكار نمود از نشانه های فرمانروائی خود بزرگی بزرگواری خود آنچه را كه متحیر ساخت دیده های عقلها را از شگفتیهای توانائی خود و بازداشت ظاهر شوندگان اندیشه های نفسها را از شناختن حقیقت صفت او و گواهی می دهم بر اینكه خدائی نیست فكر خداوند به حق گواهی از روی ایمان و یقین كردن و خالص از غیر او و گردن نهادن و گواهی می دهم بر اینكه محمد بنده او و پیامبر اوست فرستاده او را در حالیكه نشانه های هدایت محو شده بود و راههای آشكار دین نابود گردیده بود آشكار كرد حق را و نصیحت كرد برای خلق و راهنمائی كرد به راه راست و دستور داد به میانه روی صلی الله علیه و آله و سلام بر او باد

[صفحه 135]

و بدانید بندگان خدا به راستی او نیافرید شما را بیهوده و رها نكرد شما را به سر خود دانست اندازه نعمتهای خود را بر شما و شمرد نیكوئیهای خود را به شما پس پیروزی بخواهید از او و روا شدن حاجت را از او بخواهید بخواهید از او و بخشش بخواهید از او پس نبرید شما را از او پرده ای و بسته نشد از شما نزد او هیچ دری و راستی او در هر جائی است و در هر وقت و زمان است و با هر انسان و جن است كاهش نمی رساند او را بخشش و كم نمی گرداند او را بخش كردن و تمام نمی كند عطای او را سئوال كننده و به پایان نمی رساند نعمت او را هیچ عطائی و نمی گرداند او را شخصی از شخصی و مشغول نمی سازد او را صدائی از آوازی و بازنمی دارد او را بخششی از گرفتن و ربودن و مشغول نمی سازد او را خشمی از مهربانی و شیفته و سرگردان نمی كند او را مهربانی از عذابی و پنهان نمی كند او را باطنها از ظاهرها و نمی برد او را ظاهرها از باطنها نزدیك شد و دور گشت و بلند شد و نزدیك شد آشكار شد. و نهان گشت و پنهان شد و آشكار گردید و جزا داد و جزا داده نشد نیافرید مخلوقات را با چاره جوئی و یاری نجست به آنان برای درماندن

[صفحه 135]

سفارش می كنم شما را ای بندگان خدا به پرهیزگاری خدا به راستی آن مهار و سبب پایداری است پس چنگ زنید به بندهای آن و چنگ زنید به حقیقتهای آن برمی گرداند شما را به خانه های راحت و آرامگاههای فراخی و حصارهای استوار و منزلهای عزت در روزی كه خیره می شود در آن دیده ها و تاریك می شود برای آن اطراف عالم و بی صاحب ماند در آن رمه های شتران آبستن ده ماهه و دمیده می شود در صور و بیرون رود از تن هر دل و لال می گردد هر زبان و پست شود كوههای بلند و سنگهای سخت و برمی گردد سنگ سخت آن در هم ریخته نرم و جای آنها صاف و هموار و نیست شفاعت كننده شفاعت كند و نه خویشاوندی دفع عذاب كند و نه عذری فایده دهد


صفحه 134، 135، 135.